Jeżeli możecie być czegoś pewni, to bądźcie pewni, że nigdy nie należy odmawiać Inkwizytorowi. Zwłaszcza, jeżeli sprawa jest niecierpiąca zwłoki… Kierując się tą świętą zasadą, trzech benedyktynów, których losy nierozerwalnie splotły się z naszą Zgrają, wyruszyło do Wieżycy, gdzie miały się zaważyć losy kilku bezbożnych grzeszników…

A w owym czasie władzę w wieży rycerskiej sprawował Wojciech z Bagien i to u niego zgromadzić się miał sąd, aby wydać wyrok na tych, którzy od Pana naszego się odwrócili. Przywiedziono zatem przed nas złoczyńców i zarzuty im odczytano. Jednak, śród pospolitych przestępców, udało się większy grzech dojrzeć: oto jedna z niewiast, o czary oskarżona, dobrowolnie wyznała, jakoby nałożnicą diabła była. I obyło się przy tym niemal bez tortur, tak wielki respekt Inkwizytor w owej wszetecznicy wzbudził! Dowody były niepodważalne, albowiem świadkowie zeznali, jakoby wiedźma grzyby w lesie zbierała, a „informatorzy” – dobre dusze, chcące od mocy piekielnych się uwolnić – uprzejmie donieśli, iż jej babka, ponoć kota miała i magią się parała.