Zbyt długo rdzawe szpony zarazy trzymały nas w swym żelaznym uścisku! Byliśmy uśpieni i pogrążeni w marazmie do chwili, gdy naszych uszu dobiegł pradawny zew gór. Wołanie tak donośne, że nie mogliśmy pozostawić go bez odpowiedzi. A wzywało nas miejsce szczególne dla każdego członka naszej niesławnej Zgrai – Połonina Caryńska. Korzystając z pięknej pogody wyruszyliśmy na szlak, by wziąć rozpęd, przed nowym sezonem, który później niż zwykle, ale w końcu, zawitał na naszych ziemiach. Kierując się słowami Tolkiena, wyszliśmy z założenia, że trzech to już kompania. Gdy tylko pierwsze promienie słońca zajrzały do naszych domów, wraz z Ivarrem i Tęgomirem wyruszyliśmy w daleką podróż, której kres miał przynieść znajomy widok Bieszczad. Trasa na szczyt, jak zwykle, nie należała do najprostszych. Deszcz, który od ostatnich dwóch miesięcy nawiedzał okolicę nie ułatwił nam wspinaczki – zwłaszcza na początkowym etapie.
Z dumą jednak przyznam, że buty mojej roboty, wytrzymały zdradziecki napór błota i pozwoliły przejść nam suchą stopą przez las. Gdy po długim marszu dotarliśmy na połoninę przyszła pora na krzepiący odpoczynek. Zrzuciłem z pleców kosz, ciesząc się na myśl, że nie będę go musiał już dzisiaj zakładać i usiadłem na ziemi, rozkoszując się pięknymi widokami. Posileni i wypoczęci ruszyliśmy w dalszą drogę. Każdy krok przybliżał nas do końca naszej przygody, jednakże nie czuliśmy smutku – w końcu każdy koniec jest początkiem czegoś nowego. Droga powrotna minęła nam nad wyraz szybko i nim zmrok pokrył gęste lasy porastające malownicze górskie szczyty, my byliśmy już daleko stąd. Cóż… Nie pozostaje mi zatem nic innego, jak czekać na nasze kolejne wspólne przygody.
01
02
03
04
05
06
07
08
09
10
11
12
