Jedynymi śmiałkami, którzy mimo wszystko zdecydowali się wyruszyć w knieję byli Czcibor i… Snorri! Wędrówka, a raczej włóczęga, zajęła nam cały dzień. Przez większość czasu ścieżka składała się z powalonych drzew i kolczastych chaszczy, ale czasem, dla ułatwienia, zupełnie znikała i trzeba było kierować się intuicją. Ta intuicja sprawiła, że miły spacer po górkach przerodził się w rekonstrukcję odwrotu wojsk Napoleona spod Moskwy. Oczywiście woda skończyła się nam jakoś koło południa, bo po co myśleć o takich błahostkach jak zapas wody! Dość powiedzieć, że spośród trzech miejsc, do których mieliśmy dotrzeć, udało nam się znaleźć tylko szczyt wzgórza, a i tak poczytuję to za sukces. Sukcesem było też to, że po całym dniu zabawy procą Asgeir osiągnął mistrzostwo w klasie strzelant i posiadł tajemną wiedzę o starożytnej technice spinjitsu. Po powrocie do obozu zmęczeni i spragnieni usiedliśmy pod drzewami, by nacieszyć się ostatnimi promieniami zachodzącego słońca. Na pocieszenie po trudach marszu nasz mistrz kuchni postanowił zrobić wariację na temat zupy z kołka od kiełbasy, a mianowicie rosół na wędzonych resztkach po wczorajszym rosole i sznurkach mocujących karkówkę do kija (też wczorajszych). Po kolacji padliśmy ze zmęczenia, a rano – po usunięciu kleszczy – powróciliśmy do naszych domów. Nie pozostaje mi zatem nic innego, jak czekać na nasze kolejne wspólne przygody!
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
