Najpierw zasiałem przed komputerem i rozpocząłem poszukiwania wszelkich porad w celu poszerzenia swojej wiedzy.

Orzech Włoski (Juglans Regia) obecnie jest popularną rośliną obecną na terenie całego kraju – Ba! – określa się ją nawet jako „roślinę inwazyjną”, czyli taką której rozprzestrzenianie się naturalne lub przy pomocy człowieka, zagraża naturalnej bioróżnorodności. Orzech uprawia się głównie dla jego owoców, a dokładniej  nasion, zwanych także orzechami. Drzewo to wywodzi się z Bałkanów, jednak już w średniowieczu było znane w środkowej Europie. Źródła pisane wskazują, że w XII i XIII wieku był on uprawiany w niektórych ogrodach. Znaleziska wskazują jednak na jego wcześniejszą obecność na tych terenach. W Niemczech do dziś znajduje się relikty tych drzew z wcześniejszych epok, a w Dani natrafiono na pozostałości materiałów farbowanych właśnie łupinami orzecha, datowanych na IX/X wiek.

Jak więc widzimy orzech, jako materiał do farbowania, jest bardzo historyczny. Była to dla mnie bardzo dobra wiadomość, ponieważ, jak się dowiedziałem, jest on niezwykle silnym barwnikiem (co zapewne wie każdy, kto zbierał orzechy bez rękawiczek – chwila pracy i potem przez kilka dni nie można domyć rąk bez pumeksu). Do barwienia wykorzystuje się łupy z orzecha, które mają rzeczonego barwnika najwięcej, gdyż, z punktu widzenia biologi łupy z orzecha są jego owocnią. Barwnik orzecha utlenia się pod wpływem powietrza, co łatwo zaobserwować – wystarczy zostawić samą łupę na chwilę, a ta zaczyna z czasem czernieć. Wyczytałem, że powinno się do barwienia zbierać łupy zielone – mające najwięcej barwnika.

Podobno barwnik orzecha jest tak mocny, że można barwę uzyskać nawet na zimno, bez konieczności gotowania. Ta koncepcja bardzo mi leżała bo chciałem farbować wełnę i bałem się, aby się nie sfilcowała.

W teorii wygląda to tak:

1. barwik zawarty w łupach należy zalać wodą, aby zapobiec jego utlenieniu,
2. woda wypłukuje barwnik z orzecha i osadza go na materiale.

Czas na jaki powinno się zostawić materiał do namoczenia zależy od tego, jaką barwę chcemy uzyskać – od jasnego brązu (z lekką domieszka zieleni) po ciemnozielony brąz – im dłużej tym kolor ciemniejszy.

Tym razem zmieniłem strategię. Zamiast szukać po internecie rad od obcych zapytałem rodziny – co roku farbują jajka na Wielkanoc cebulą, brzozą i innymi naturalnymi metodami.

Krewni doradzili mi, bym zagotował orzechy.

W teorii nowy sposób wyglądał tak:

1. rozdrobnić łupy na jak najmniejsze kawałki,
2. wrzucić do garnka,
3. zalać wodą i zagotować,
4. gotować chwilę,
5. odstawić do dostudzenia i dopiero wtedy włożyć materiał,
6. moczyć przez 24 godziny a wyciągając przepłukać w wodzie z octem.

Gotowanie ma wyciągnąć jeszcze więcej barwnika z rozdrobnionych łup, a ocet utrwalić go na tkaninie przez co będzie mnie spieralny.

Tak też zrobiłem.

Nazbierałem nowych łup (choć już mniej zielonych niż poprzednio) i zmieliłem je w blenderze.

„Ale jak to! Taki rekonstruktor a używa współczesnych narzędzi! Toż to potwarz dla całego ruchu rekonstruktorów! To niehistoryczne!”

Tak, użyłem blendera – w tym miejscu bardziej zależało mi na uzyskaniu efektu końcowego niż na historyczności metody wykonania. W przyszłości, jak nabiorę doświadczania, może spróbuję ucierać łupy w moździerzu albo kamieniem.

Uzyskałem ciemną pulpę którą przelałem do garnka i zagotowałem.

Po gotowaniu i ostudzeniu woda nabrała brunatnej barwy, o wiele ciemniejszej niż za pierwszym razem.

Do gara włożyłem owijacze starając się, aby pulpa obtaczała materiał z każdej strony. Zostawiłem to na 24 godziny, co jakiś czas mieszając.

Potem, jak w przepisie, przepłukałem w wodzie z octem i zostawiłem do wyschnięcia.